Dinsdag 12 april is het dan eindelijk zover.
Om 07.15 uur word ik in het AZM verwacht voor de operatie.
Mijn borst of liever gezegd de inhoud van mijn borst wordt verwijderd en onder de borstspier zal de plastisch chirurg de tissue expander plaatsen.
Om 05:30 uur sta ik op.
Omdat ik nuchter moet zijn voor de operatie drink ik alleen een glaasje water.
Om 06:00 uur rijden we richting Maastricht.
In de auto wordt niet veel gesproken.
Het is natuurlijk nog hartstikke vroeg en beiden zijn we nog een beetje slaperig.
Ik ben vrij rustig en voel een soort van berusting dat dit moet gaan gebeuren.
Het monster dat kanker heet, mag nu eindelijk mijn lichaam gaan verlaten of liever gezegd MOET mijn lichaam gaan verlaten.
Omstreeks 06:30 uur arriveren we in het AZM en meld ik mij op de afdeling heelkunde waar mijn operatie zal plaatsvinden.
Het normaal zo drukke AZM lijkt op dit vroege tijdstip in volledige rust.
Het restaurant is nog gesloten en je ziet bijna geen personeel of patiënten.
We nemen plaats in een besloten wachtruimte waar mijn man zijn eerste cappuccino van de dag drinkt en ik nog even de laatste berichten op de telefoon bekijk.
Omstreeks 07:00 uur verschijnt er een verpleegkundige in de wachtkamer die mijn opname gaat registeren.
Ik krijg een polsbandje met soort barcode om mijn pols waarmee ze al mijn gegevens kunnen registreren en controleren.
Mijn gegevens worden nog één keer doorgenomen en dan wordt ik begeleid naar de kamer waar ik na de operatie zal verblijven om te herstellen van de operatie.
In deze kamer verteld ze mij wat er zodadelijk gaat gebeuren en verstrekt ze mij de operatie kleding.
Een grote blauwe papieren short met een opening van achteren en een wegwerp onderbroek is alles wat ik mag dragen.
Ze verzoekt mij vriendelijk deze kleding aan te doen en dan te gaan liggen in het bed dat voor mij klaarstaat.
Ik kleed me uit en doe de operatiekleding aan waarna ik plaats neem in het bed dat net iets te kort is voor mijn lengte.
Ik voel me nog steeds niet zenuwachtig.
Ik laat het maar allemaal over mij heenkomen en vertrouw erop dat alles goed komt.
Een verpleegkundige komt mij vervolgens ophalen om naar de operatiekamer te gaan.
Ik word door de gangen van het AZM gereden in mijn bed.
Omdat ik nog een gesprek krijg met de oncologisch en plastisch chirurg moeten mijn man en ik nog heel even wachten in een kamer naast de operatiezaal.
In dit kamertje worden patiënten voorbereid op de operatie.
In de hoek wacht een ouder echtpaar.
Tegenover ons een moeder en zoon.
De zoon zit in een soort ligstoel terwijl de verpleegkundige hem voorbereid op de operatie.
Zijn moeder verteld met luide stem dat zij de hele nacht niet heeft geslapen en dat ze erg nerveus is voor de operatie van haar zoon.
Al druk pratend en met vochtige ogen hijst ze zich in de aangereikte operatie overal.
Ze begeleid haar zoon totdat hij onder narcose is.
Mijn man en ik moeten eigenlijk wel lachen om dit tafereel. We zijn van mening, als ik nog niet zenuwachtig was, ik dat wel zou kunnen worden van haar gedrag.
Gelukkig is dit niet het geval.
De artsen die mij gaan opereren verschijnen aan mijn bed.
De plastisch chirurg tekent mijn borsten af.
Het midden van mijn decolleté en het gedeelte waar de incisie in mijn linkerborst komt.
Ze leggen rustig uit wat ze gaan doen.
De oncologisch chirurg vraagt of alles duidelijk is.
Mijn enige verzoek aan de chirurg is dat hij zijn uiterste best moet doen om echt alles te verwijderen.
Hij beloofd dit zo goed mogelijk te doen.
Ik neem afscheid van mijn man en wordt dan richting operatiekamer gereden.
Het is de éérste keer dat ik een operatiekamer van binnen zie.
Twee grote lampen verlichten mijn lichaam.
Verpleegkundigen en artsen lopen om mij heen. a
Alles wordt in gereedheid gebracht voor de operatie.
Het lijkt wel een aflevering van Gray’s Anatomy.
Maar waar is dokter Dreamy ?
De oncologisch chirurg lijkt totaal niet op dokter Dreamy uit Gary’s Anatomy, maar hij oogt vriendelijk en neemt rustig mijn persoonlijke gegevens door en aansluitend legt hij nogmaals uit hoe ze de operatie gaan uitvoeren.
Ik wordt aangesloten aan de monitoren en de anesthesist brengt het infuus in mijn hand aan.
Hij legt uit dat ik duizelig kan worden en dat ik vervolgens in een diepe slaap zal vallen.
Ik voel me inderdaad duizelig worden en dan… bijna 4 uur later wordt ik wakker op de recovery.
Even vraag ik mij af waar ik ben.
Een verpleegkundige roept mijn naam en dan weet ik het weer.
Ik ben geopereerd.
Mijn borst is verwijderd.
Ik val weer in slaap.
Als ik wakker wordt op de afdeling zitten mijn man, kinderen en zus om mijn bed.
Ik probeer een gesprek te voeren maar val de halve tijd weg.
Ik ben moe van de narcose.
We besluiten samen dat ze maar beter naar huis kunnen gaan zodat ik mijn roes kan uitslapen.
Later op de middag wordt er nog een patiënt binnen gebracht op de afdeling waar ik lig.
Ze heeft een bleek gezicht en een kalend hoofd met dons haar.
Uit de gesprekken maak ik op dat ze ook een borstamputatie heeft ondergaan.
Ze is Amerikaanse en spreekt geen woord Nederlands.
Dit blijkt voor het verplegend personeel soms een obstakel.
Regelmatig moet ik inspringen als “vertaler”
We hebben een soort van klik en ik zeg ik tegen haar ” I believe we are in the same ship ”.
Dit is natuurlijk geen goed Engels, maar ze begrijpt wat ik bedoel en we moeten ondanks alle ellende wel lachen.
De volgende ochtend komt mijn man weer op bezoek.
Ik voel me al een stuk beter dan de dag ervoor.
Ik was namelijk erg misselijk van de narcose maar dat is gelukkig nu niet meer het geval.
Mijn ontbijt houd ik nu binnen.
Dit betekent dat ik naar huis mag.
Ik krijg alleen nog een ontslaggesprek met een mamacare verpleegkundige.
Ze checkt mijn lichamelijke conditie en geeft me nog voorlichting voor het herstel thuis.
Ze verwijderd het drukverband en voor het eerst zie ik de wond.
Gelukkig ziet het er niet eng uit.
De wond is mooi gehecht en ze hebben een drain ingebracht om het wondvocht af te voeren.
De wond zal 2 keer per dag thuis worden verzorgd worden door Meander thuiszorg.
Thuis word ik heerlijk verzorgd door mijn gezin.
Ze nemen, de volledige zorg voor mij en het huishouden, op zich.
Mijn man neemt voor de zekerheid contact op met Meander om te controleren of ik bij hun ben aangemeld.
Ze bevestigen dat dit het geval.
Dezelfde avond om 20.00 uur zal iemand langs komen om de drain leeg te maken en de wond te verzorgen.
Het is inmiddels 21.15 uur en er heeft zich nog niemand van Meander gemeld.
Het kan natuurlijk altijd uitlopen maar bijna 1,5 uur?
Ik wordt er een beetje onrustig van.
De drain loopt bijna over.
Er zal toch wel iemand komen ?
Mijn man neemt wederom contact op met Meander.
De telefoniste zegt nu dat ik niet geregistreerd sta ?
Hoe kan dit nu ?
3 uur geleden was dit wel nog het geval ?
Ze gaan in ieder geval iemand sturen.
Om 21.45 gaat de bel en een medewerkster van Meander komt binnen.
Verschrikt kijkt ze naar de drain.
Heeft U wondverzorging nodig?
Maar daar ben ik niet voor opgeleid!
Ze probeert de drain leeg te maken dit gaat haar niet bijzonder goed af.
Mijn man moet haar aanwijzingen geven hoe ze dit moet doen.
Hij heeft namelijk goed meegekeken in het ziekenhuis en weet advies te geven.
Ik besluit heel vlot dat ik haar de wond niet laat verzorgen.
Als de medewerkster 15 minuten weg, gaat de bel weer.
Nu staat er weer iemand van Meander voor de deur. Nu wel iemand van de wondverzorging ?!
Goed geregeld, fluistert mijn man met een onderliggende toon richting de medewerkster ….
Ik slaap die nacht redelijk.
Het is wel wennen om de hele nacht op je rug te slapen.
Na het ontbijt verwacht ik Meander weer.
De afspraak is, dat ze om 11.00 uur de wond komen verzorgen.
12.15 uur besluit mijn man maar weer eens te bellen, nog steeds niemand geweest.
Als dit de manier is hoe het bij Meander werkt, worden het vervelende verzorgingsdagen. Moeten we nu telkens bellen en vragen of er iemand gaat komen?
Ik word er een beetje opstandig van.
Je mag toch wel verwachten van een instantie als Meander dat zij hun zaken goed voor elkaar hebben ?
Ik kan mij nu goed voorstellen dat oudere mensen hier niet goed mee om weten te gaan en dat ze er onzeker van worden.
12.30 uur wordt ik gebeld door Monique, een mamacare verpleegkundige en opgeleid om de wond te verzorgen.
Ze bied haar excuses aan voor de miscommunicatie en beloofd direct te komen.
Ze neemt ruim één uur de tijd om mij te verzorgen en om mij beter te leren kennen.
Gelukkig is er een klik.
Eindelijk iemand die weet wat ze doet.
Ik spreek met haar af dat zij de volledige zorg op zich neemt gedurende de tijd dat ik dat nodig heb.
Ik kan mij vanaf nu dan ook meteen volop concentreren op mijn herstel.