Toen ik de diagnose borstkanker voor het eerst kreeg te horen was ik bang.
Bang voor wat mij te wachten stond maar vooral bang om dood te gaan.
Kon ik dit wel allemaal aan ? Wat betekent dit voor mijn gezin ?
Als je altijd kern gezond bent geweest en zonder gebreken heb geleefd is dit echt een aardschok.
Ik moest op een kort tijdstip reframen en mezelf een schop onder mijn kont geven.
Ik wilde en moest uiteindelijk dit monster verslaan.
Nu ik vrijwel alle therapieën, chemo en bestralingen, achter de rug heb, weet ik dat je de kanker niet alleen maar kunt verslaan met je vechtlust, je hebt ook een dosis geluk nodig.
Geluk dat de therapieën aanslaan en geluk dat het niet terugkeert.
Mensen geven je vaak goedbedoelde adviezen zoals: Opgeven is voor jou toch zeker geen optie, je bent sterk, versla dit monster, blijf positief en ga zo maar door.
Als “ervaringsdeskundige” kan ik beamen dat dit lang nog niet zo simpel is.
Iedere individuele kanker patiënt ervaart deze periode namelijk op zijn eigen manier en gaat er mee om zoals hij of zij denkt dat het goed is.
Ook ik heb in het verleden deze adviezen gegeven aan dierbaren die getroffen werden met deze vreselijke ziekte, wist ik wat er daadwerkelijk in hun omging ?
De één is boos, negatief, de ander lijkt gelaten in zijn lot, een ander is verdrietig en eventueel depressief. Tot welke groep behoor ik nu eigenlijk ?
Boos ben ik niet of nauwelijks geweest omdat deze eigenschap niet in mijn karakter voorkomt.
Op wie of wat moest ik dan boos zijn ?
Gelaten misschien ? Gelaten is niet het juiste woord. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven.
Ik aanvaarde vrij snel dat dit mij was overkomen en ging daarna snel op zoek naar manieren om zo goed mogelijk door de therapieën te komen.
Dit is wel een eigenschap die ik bezit. Ik kan moeilijk stil zitten en wat eenmaal in mijn hoofd zit…..
Ik was en ben nog steeds overtuigd dat bewegen en gezond te eten, hoe lastig dit ook soms was heeft toegedragen aan mijn huidige fysieke en mentale gesteldheid.
Ik had voor mijn ziekte jarenlang geen tijd en zin meer om te bewegen.
Druk met werk en van alles nog wat. Dus daar wilde ik persé verandering in brengen.
Verdrietig of depressief ben ik niet of nauwelijks geweest.
Ik ben van nature een positief mens en heb die positiviteit ook in deze moeilijke tijd niet verloren.
Kijk eens naar wat je WEL kunt of wat je WEL hebt en niet wat je NIET kunt of NIET hebt.
Dit geldt trouwens niet alleen voor de mensen die ziek zijn hoor .....
Dat wil niet zeggen dat ik soms chagrijnig was als ik toch aan mijn vermoeidheid moest toegeven of alles wat ik at weer eens naar karton smaakte zodat ik alleen maar dagenlang vanille vla kon eten omdat dit het enige was dat ik naar binnen kreeg.
Op die momenten kwam de positiviteit wederom boven drijven en wist ik dat het over een paar dagen weer beter met mij zou gaan.
Waar ik op dit moment de meeste moeite mee heb is het feit dat ik niet weet wat de gevolgen op de lange termijn voor mij zullen zijn ?
Ik heb op dit moment namelijk last van allerlei kwaaltjes waaronder polyneuropatie en kom ik versneld in de overgang.
Polyneuropathie betekent dat je op meerdere plaatsen in je lichaam zenuwproblemen hebt waardoor je spieren en je gevoel niet volledig functioneren.
In de meeste gevallen herstelt dit weer en blijf ik ook hier positief over en ga er vanuit dat dit op den duur zal verdwijnen.
Verder merk ik dat ik last heb van een chemobrein.
Dit betekent dat je last heb van geheugen en concentratie problemen.
Met gerichte training kan je het cognitief functioneren sterk verbeteren dus daar zal ik zeker gebruik van gaan maken.
Al moet ik wel zeggen dat het soms wel makkelijk is dat je niet alles meer weet, haha.
Ik heb nu 8 van de 16 bestralingen gehad en start volgende week met de hormoontherapie.
Deze zal ik 10 jaar moeten blijven volhouden.
Al met al ben ik tot heden redelijk ”ongeschonden” uit de strijd gekomen en blijf ik vooruit kijken zodat ik mijn oude leventje weer zo snel als mogelijk kan gaan oppakken.
Nu rest mij nog de haren uit mijn hoofd te kijken.
Wat ben ik blij als er dadelijk weer een beetje begroeiing op mijn kale hoofd zit zodat ik alle mutjes en sjaaltjes aan de wilgen kan hangen en met mijn haren in de wind de straat op kan.
