Ik had bewust al een lange tijd niet meer aan mijn blog gewerkt omdat ik mijn normale leven weer wilde oppakken en de kanker zo snel mogelijk probeerde te vergeten.
Helaas werkt dit niet zo.
Veel mensen in mijn omgeving hebben mijn ziekte al min of meer verwerkt.
Hiervoor hebben ze tijdens het gehele proces de tijd gehad.
Voor mij was die tijd er niet.
Ik moest mij bezighouden met ziekenhuis bezoeken, therapieën en nadenken hoe ik het beste door de therapieën heen kon komen.
Ruimte om na te denken over wat mij is overkomen had ik niet .
Ik moest en zou overleven.
Ik besef nu des te meer dat ik door het oog van de naald kruip als ik hier "ongeschonden" uit kom .
Die denderende trein is gestopt en ik moet nu aleen nog het juiste perron vinden om uit te stappen.
De bijwerkingen van alle medicijnen en therapieën werken helaas nog niet helemaal mee om alles zomaar te vergeten.
Mijn lichaam lijkt soms overgenomen te zijn door de bijwerkingen.
Één van deze bijwerkingen wordt veroorzaakt door de Tamoxifen hormoonkuur.
Deze kan als bijwerking maag en darmklachten veroorzaken.
Het verdund namelijk het slijmvlies in je maag.
Pittig eten, knoflook, uien, koffie en alcohol heb ik al geschrapt van mijn lijstje omdat dit vreselijke maagpijnen veroorzaakt.
Als je maag niet goed werkt, dan werken je darmen niet goed, met als gevolg, de ene keer diarree en de andere keer obstipatie.
Eten blijft dus vooralsnog een uitdaging.
Om dit probleem te verlichten heb ik een afspraak gemaakt bij een diëtiste voor persoonlijke begeleiding en advies.
Het toeval wil dat deze diëtiste in het verleden ook borstkanker heeft gehad.
Een "ervaringsdeskundige" dus.
Ik kan niet meer denken, aanraken, eten of bewegen zoals voorheen.
Zelfs de gedachten in mijn hoofd zijn niet meer hetzelfde en heb vaker het gevoel dat dit lichaam niet meer van mij is.
Op dit moment volg ik een 3 maanden revalidatie programma met lotgenoten bij Adelante
(herstellen na kanker) om mijzelf beter te voelen.
Lotgenoten hoef je namelijk niets uit te leggen, die begrijpen elkaar. 2 keer per week ontmoeten wij elkaar om o.a te fitnessen, zwemmen en fijne gesprekken te voeren.
Dit helpt mee in het verwerkingsproces.
Vandaag, 21 maart 2017, had ik een consult bij Prof.Dr Tjan om de uitslag van de mammografie te bespreken.
Meteen als ik de behandelkamer binnen stap valt ze met de deur in huis, er zijn geen bijzonderheden ontdekt, alles ziet er goed uit.
Ik krijg ook nog een lichamelijk onderzoek om er zeker van te zijn dat er niets over het hoofd wordt gezien.
Uit dit onderzoek blijkt eveneens dat alles goed is.... wat een opluchting.
Samen bespreken we mijn maag en darmproblemen en helaas komt dit probleem wel vaker voor als bijwerking van de antikanker therapieën.
Ze schrijft het medicijn Ulocogant voor.
Dit medicijn moet ervoor zorgen dat er een filmlaagjein mijn maag wordt gelegd die bescherming moet gaan bieden tegen het brandend maagzuur.
Omdat de pijn zich vaak centreert in het rechter gedeelte van mijn buik bestaat er ook een mogelijkheid dat ik galstenen heb.
Als de klachten niet verdwijnen zal ik hierop worden onderzocht.
Mijn bloed moet nu elke 3 maanden worden onderzocht op de aanmaak van oestrogeen .
Omdat de tumor oestrogeen gevoelig was is het belangrijk dat ik in de overgang blijf en geen oestrogeen meer aanmaak.
We nemen afscheid van elkaar en als alles goed blijft gaan zie ik haar volgend jaar pas weer terug bij mijn volgende jaarlijkse controle.
Ik ga ervan uit dat dit ook pas echt volgend jaar zal zijn.
Uiteraard moet ik dit jaar wel nog terug voor mijn borstcorrectie, maar wanneer weet ik nog niet.
Opgelucht verlaten Harold en ik het ziekenhuis.
We zijn alweer een jaar verder.
Hopelijk blijft het boek "kanker" voor de rest van ons leven gesloten.