Op de één of andere manier heb ik vanaf het begin erg opgezien tegen het idee van de 16 bestralingen die mij stonden te wachten.
Ik weet niet waarom.
Iedere dag naar het ziekenhuis rijden voor nog geen 10 min behandeling.
Achteraf kan ik zeggen, het is te doen.
Ik heb mijn behandelingen bewust in de avonduren laten inplannen, de tijdstippen waar het lekker rustig is op de weg naar de MAASTRO Clinic te Maastricht.
Deze kliniek is geopend van 08:00 uur in de ochtend tot 21:30 uur in de avond, behalve in de weekenden.
In de wachtkamer zitten een handjevol mensen te wachten om bestraalt te worden.
Één van de vele vrijwilligers die hier rondlopen, schenken drankjes.
Na een paar minuten wordt ik naar binnen geroepen en mag ik mij uitkleden, voordat ik op een hard smal bed moet gaan liggen in de behandelkamer.
Vervolgens gaan ze mij goed positioneren, ik noem dit "uitbalanceren".
Je moet precies goed gaan liggen zodat de stralingen op de juiste plekken op je lichaam terecht komen.
Een week van te voren hebben ze een groot blauw kruis op mijn borstkas getekend als hulpmiddel om telkens de juiste positie van het op bed liggen te bepalen.
Tijdens het bestralen moet ik meerdere malen mijn adem 30 seconden inhouden omdat ze mijn hart zo min mogelijk willen beschadigen door de bestraling.
De verpleegkundige geeft via de intercom instructie wanneer je moet in-uit ademen.
De eerste keer, zo lang je adem inhouden valt nog niet mee, maar na een paar keer raak je er aan gewend.
De bestraling duurt ongeveer maar 5 minuten en binnen 10 min sta je weer buiten om naar huis te gaan.
Dit patroon herhaalt zich vervolgens 16 dagen lang.
Gedurende de eerste bestralingen voelde ik redelijk goed en niet overdreven vermoeid.
Mijn bestraalde huid zag er lang goed uit en ik had het idee er zonder kleerscheuren vanaf te komen.
Helaas kwam hier verandering in, na de 10e dag.
Mijn borst begon behoorlijk rood te worden en ook op mijn rug verscheen een rode plek.
Volgens de verpleging van de Maastro was dit een normale reactie en waarschuwden ze dat de uitwerking van de bestraling nog 3 weken lang kon doorwerken op mijn huid.
Vanaf de eerste bestraling heb ik iedere dag trouw mijn lichaam ingesmeerd met een kalmerende crème, in de hoop dat mijn huid gaaf zou blijven.
Helaas, één week na mijn laatste bestraling gaat mijn huid alsnog open en komt er zelfs pus uit.
Iets waar ik niet meer op had gerekend.
Ik neem contant op met de Maastro en ze adviseren om direct te verschijnen voor een controle van de huid.
De verpleegkundige van de Maastro stelt hierbij vast dat ik een ernstige allergische reactie op de bestraling heb.
Het komt niet vaak voor, maar helaas, dit keer bij mij wel.
Ik krijg een grote doos wondpleister mee, met het advies twéé keer per week de wond schoon te spoelen en zo vaak mogelijk de pleisters te vervangen.
Na dit plichtgetrouw te hebben gedaan treed er gelukkig verbetering op en word er nieuwe huid gevormd.
Nu maar hopen dat de huid geen blijvende schade heeft opgelopen zodat de herstel operatie over een aantal maanden gewoon door kan gaan.
In januari 2017 ga ik starten met een oncologisch herstel en balans programma van drie maanden bij Adelante in Hoensbroek.
Hopelijk gaat dit revalidatie programma ertoe bijdragen de laatste bijwerkingen van de chemo en de bestralingen uit mijn lijf te laten verdwijnen.
Het wordt tijd dat ik mijn leven weer kan oppakken en op de rails krijg, al mag ik niet klagen want ik heb mijzelf er goed doorheen geslagen tot op heden.
Deze week werd ik ook nog eens verrast door mijn zus Monique en mijn vriendinnen Kitty en Bianca.
Zij hebben samen besloten om mij mee te nemen op een vakantie naar Aruba, waar Bianca woont.
Menig traantje van geluk heb ik die avond op de bank gelaten. Geweldig dat je zulke mensen om je heen mag verzamelen in je leven. We gaan samen nog veel plezier beleven op Aruba.
Zo, nu eerst zondag 18 december nog de OBT Christmas obstacle run lopen in de wereldtuinen Mondo Verde te Landgraaf. een sportief evenement dat voor de 2e keer georganiseerd wordt door collega's van mijn man.
Ik weet alleen nog niet of het rennen of wandelen wordt ?
Ik ga voor de olympische gedachte : Meedoen is belangrijker dan winnen.